Weer thuis!

Hoi allemaal!

We zijn inmiddels alweer een paar dagen thuis en vinden het hier beregezellig, zo met de feestdagen voor de deur! Het is wel flink wennen, na zo'n lange tijd van hot naar her te zijn gereisd en zoveel mooie dingen te hebben gezien. Maar thuis zijn en iedereen weer zien is ook waardevol!

We schreven de laatste keer ons verslag in Kuaotunu. Het begon flink warm te worden die laatste twee weken. Na Kuaotunu zijn we naar Coromandel Peninsula gegaan, een rustig schiereiland ten oosten van Auckland met aan de ene kant wit en aan de andere kant zwart strand. De dagen stonden in het teken van langs kusten rijden, cappuccino's drinken in rustige stadjes, beetje in de zon zitten, enzovoorts. Allemaal heel relaxed, maar we werden op den duur een beetje onrustig. We wilden nog wel iets geks doen om de reis met een knaller af te sluiten.

Dus besloten we (Regina had er al de hele reis om gezeurd, maar Raimond wilde het niet) om naar de Waitomo Caves te gaan. Dat is een groot grottenstelsel, waar een rivier met allerlei hoogteverschillen doorheen loopt. De echte avonturiers (werkelijk, zo werd er geadverteerd) doen daar de excursie Black Abyss. Het programma beloofde ons: 35 meter loodrecht naar beneden abseilen, de grotten in; floaten op een luchtband over de rivier; flying fox (geen idee wat dat was, later bleek dat aan een kabelbaan jezelf de duisternis in storten); glowworms en watervallen beklimmen.

Daar gingen we dan, in een wetsuit met helm op, lampjes en achterlijke schoenen aan, de bossen in naar de ingang van de grotten. Niet te geloven dat Raimond met zijn hoogtevrees daadwerkelijk 35 meter loodrecht naar beneden ging. (Hij keek wel erg benauwd toen hij aan dat touw hing, heerlijke herinnering, haha!) Al is het wel gek dat het eigenlijk helemaal niet hoog is, maar juist heel diep... Met een luchtband achter onze kont sprongen we een paar meter naar beneden de rivier in en zo zakten we langzaam de rivier af, terwijl we boven onze hoofden allemaal glowworms zagen. (Je weet wel, die met die lichtgevende poep.) We hebben heel stoer watervallen bedwongen door te klauteren en te klimmen in het stromende water en onderweg kwamen we ook nog eens een enge ale (slangachtige vis met grote bek) tegen. Brrr! Lekker ook, dat je vervolgens door de rivier strompelt en steeds languit in het water ligt door een onverwacht gat. Griezelig! Wie wil weten waarom Regina beide duimen heeft gekneusd tijdens de excursie moet er maar even naar vragen.

Na deze heftige ervaring hebben we drie dagen in Port Waikato in een rustig hostel aan het strand uitgeblazen. Rustig aan inpakken, spullen uitzoeken, een laatste keer vette fish and chips en grote Hokey Pokey ijsjes naar binnen werken en toen was het 23 november en tijd om te vertrekken...

Gelukkig hadden we nog een paar dagen in San Francisco, zodat de reis nog niet helemaal voorbij was. En ook dat was een belevenis! Echt een geweldige stad, met de overbekende Fullhouse huizen, steile straten met steeds weer geweldige uitzichten over de zee of de stad, cablecars (waar Joe van Fullhouse inspringt, niet op dat moment hoor, vroeger deed hij dat) en waar wij steeds in heen en weer reden, half eruit hangend, zo gaaf, gele taxi's, dampende putten in de straat, loeiende sirenes (wat eigenlijk natuurlijk niet leuk is), grote warenhuizen, heel erg veel mensen, enz. We hebben een bezoek gebracht aan Alcatraz in de baai van San Francisco en over de Golden Gate gefietst. Indrukwekkend! Verder beetje gewinkeld, Belgische waterzooi en mosselen gegeten en naar Amoeba geweest, een gigantische cdzaak.

Afgelopen vrijdag kwamen we aan op Schiphol (na een soort van nachtvlucht zonder slaap en met kotsende kindjes in de rij voor ons). En daar werden we opgewacht door onze families en door twee zwarte pieten. Jacqueline en Eline, bedankt hoor, we vonden het enig!

Conclusie: Nieuw-Zeeland is een land van ons hart en Nederland is ook zo gek nog niet!