Goed opletten in de supermarkt

Dag mensen!

Ons vorige verslag hebben we geschreven in Haast, waar we vervolgens met veel haast weer zijn vertrokken richting de gletsjers aan de westkust.

De twee grote en bekende gletsjers zijn Fox en Franz Joseph. Ze zijn uniek, omdat ze zo dicht bij de kust liggen. Echt heel indrukwekkend hoor, al dat ijs. Je kunt hier allerlei spannende tochten maken met een gids en echt het ijs op. Maar wij hebben het gehouden op een wandeling naar beide gletsjers tot aan het begin (of het eind). Wat ook best spectaculair was, vooral de wandeling naar de Franz Josepf, waarbij we anderhalf uur hebben gelopen over keien en rotsen, waar vele jaren geleden de gletsjer nog was.

Na de gletsjers zijn we doorgereden langs de westkust omhoog naar Hokitika. Daar hebben we een heel fijn hostel gevonden met uitzicht op de zee (alweer!) en een open haard. Hier hebben we een beetje rustig aan gedaan, boekjes gelezen enzo. Vanaf Hokitika aan de westkust, zijn we via de Arthur's Pass (die is bijna 1000m hoog) naar de oostkust gereden. Echt een erg mooie route, met rainforest, bergen en mooie uitzichten. Het eerste deel van de reis hebben we een Australische man meegenomen, die aan zelfreflectie had gedaan op Steward Island (eilandje onder Nieuw-Zeeland) en nu verkouden was en heel graag naar huis wilde, maar pas over twee weken een vlucht naar huis had. Die zelfreflectie had hem vast goed gedaan, maar hij was niet erg vrolijk moeten we zeggen. Raimond kreeg beetje kriebels van hem, haha! In een klein plaatsje aan de oostkust vonden we een camping. We dachten een super idyllisch plekje te hebben gevonden, bij een lieflijk kreekje, glooiend groen weiland met schapen en lammetjes en een picknicktafel bij de hand. Wij ons daar installeren en tevreden om ons heen kijkend zeg ik tegen Raimond: 'Aah, wat schattig, moet je dat schaap daar zien liggen, die ligt echt heel grappig met zijn achterpoten helemaal gestrekt!'. Raimond: 'Hum, heel schattig ja, maar dat schaap ligt wel erg stil. Die is dood!' Oke.. Dus.... snel een ander plekje gezocht.

Daarna zijn we doorgereden naar Kaikoura, waar je moet zijn voor de walvissen. We hebben daar twee nachten op het strand gekampeerd. En 's avonds vuurtje gestookt om warm te blijven. Dat was echt zo leuk. Op het strand hout sprokkelen (hele strand lag er vol mee) en soort hei-achtige pollen verzamelen en dan gezellig vuurtje aansteken. We zijn in Kaikoura op een walvistocht geweest. Van tevoren had Regina maar zeeziekpillen geslikt, want er werd gewaarschuwd voor heftige wind en roerige zee. Maar dat was allemaal helemaal niet nodig, nergens last van. (In tegenstelling tot Japanse vrouw die natuurlijk weer vlak voor Regina ( die echt net op dat moment een klein misselijkheidsvlaagje probeerde te overwinnen), haar maaginhoud over het dek gooide. (Ter info: het was oranje.. huh?). Maar goed, snel weer vergeten, want we hebben wel vier walvissen gezien! Dat is echt zo ontzettend indrukwekkend. Hoe ze het water hoog de lucht in spuiten en hoe ze de diepte weer induiken en dan hun prachtige staart laten zien alsof ze je uitzwaaien. Echt heeeeeel gaaf! Ook nog zeehondjes gezien.

Via de Lewis Pass zijn we vervolgens weer naar het westen van het land gegaan. Op goed geluk kozen we Reefton als eindpunt en daar vonden we een hostel in een oud zustershuis, tegenover het ziekenhuis. En, toeval bestaat niet, hier kreeg Regina last van oorontsteking. Dus konden we zo de straat oversteken om naar de dokter te gaan. (Alles is weer goed, inmiddels.)

Reefton is een mijnstadje uit 1850 en veel gebouwen uit die tijd staan er nog prachtig bij aan de hoofdstraat. De huizen zijn echt een droom en overal staan de bomen volop in bloei. Echt zo'n slaperig stadje waar je heerlijk cappuchino kunt drinken en waar alles op z'n elfendertigst gaat. (Schrijf je dat zo?) Er wordt nog steeds goud gevonden. We hebben hier trouwens een mountainbike tocht gedaan en in NZ moet je verplicht een helm op tijdens het fietsen. Raimond lijkt met die helm net op Toad van Nintendo, haha!

Na Reefton zijn we via Westport naar Hector gereden, bovenin de Westkust aan een weg die tot Karamea loopt en dan gewoon ophoudt. Het is daar dus heel rustig. We hebben daar geslapen in een houten huis, op een steile berghelling, 100 m boven de Tasman Zee, met veranda's...... oooooh, een droom!!! Je moest tien minuten lopen voordat je bij het huis was, met de auto kun je er niet komen, zo steil is het. Echt geweldig was het, we zijn daar dan ook drie dagen gebleven. We hebben wandelingen gemaakt over een oud mijnspoor dat door de bergen loopt naar een oude mijn. Vroeger werd dat spoor dus gebruikt om kolen te transporteren. Het is echt ongelooflijk hoe ze dat spoor hebben kunnen aanleggen, in die rotsachtige bergen. Verder zijn we naar Karamea gereden en hebben we gewandeld in een gebied met grotten (met spinnen erin, die we niet hebben gezien, behalve een ei dat aan het plafond hing waar babyspinnetjes in zitten) en arches. Dat zijn grote bogen van rots, zo ontstaan door de invloed van water en wind. Was echt mooi en lichtelijk spannend, die donkere grotten waar je helemaal alleen in kunt met zaklamp.

Vandaag zijn we naar Motueka gereden, helemaal bovenin het Zuidereiland. Het is echt lente! Overal staan de bomen in bloei, het ruikt heerlijk, het zonnetje schijnt! Mmmm... Vanaf hier kun je goed naar het Abel Tasman Park, waar je mooie wandelingen en kanotochten kunt maken. Daar gaan we ons eens in verdiepen. We hebben nog ongeveer twee weken totdat we de boot naar het Noordereiland gaan pakken. Dus nog meer dan genoeg tijd. Als we op het Noordereiland aankomen, gaan we op bezoek bij een Nederlands echtpaar. Zij hebben bij ons in de kerk gezeten en wonen nu in Nieuw-Zeeland.

Tot slot: de titel van dit bericht slaat op het volgende. Als je met je
slaperige, warrige, hoofd in de supermarkt loopt om boodschapjes te doen, kan het je zomaar overkomen dat je dingen koopt die je eigenlijk helemaal niet wilt hebben. Zo verkopen ze hier FRITUURVET in een kuipje dat echt serieus precies lijkt op een boterkuipje. Dus toen wij onze boterhammen wilden smeren, staken we ons mes in een keiharde klont frituurvet. Dat was in de eerste week. Daarna is zoiets ons wel vaker overkomen. Zoals afgelopen week. We hadden champignonsoep gekocht. Tenminste, dat dachten we. Dus toen we zin hadden in soep, maakten we het blik open en deden we de soep in de pan. Zegt Raimond heel droog: 'Hmmm, ik denk dat je daar ook nog wat water bij moet doen ofzo, het is wel ERG dik.' Hij keek nog eens goed op het blik en het bleek echt iets heel anders te zijn. Iets van stroganoffgebeurenachtigiets. Maar er stond wel heel groot SOUP op het blik. Altijd drie keer kijken dus. haha!

Oh ja, ook nog een wc-verhaal. Regina moest erg nodig plassen en was ontzettend verheugd dat er een wc in de supermarkt was. Hup, die wc in deur op slot. .... DEUR OP SLOT????? Er zaten wel drie draaiknoppen aan de binnenkant en hoe ging dat ding op slot? Belangrijker, hoe gaat hij weer open? Draaien, draaien,draaien, maar niets hielp. Paniekerig op de deur geramd en Raimond geroepen. Die zegt: "Je moet gewoon aan de knop draaien!" Nee, DAAR heb je wat aan! Op de een of andere manier ging hij uiteindelijk toch open en verhit de supermarkt in. En van schrik vergeten te plassen...

We hopen dat alles met jullie heel goed gaat. En tot snel!

Liefs, Raimond en Regina