Let's go straight on!

Dag allemaal!

Hoe is het met jullie? Ook zo regenachtig daar? Hier spoelen we echt weg vandaag. We zouden gaan mountainbiken, maar dat hebben we maar afgeblazen.

Inmiddels hebben we echt weer heel veel leuke en mooie dingen gedaan en gezien. Laatste keer dat we schreven, waren we in Motueka. We hebben daar vier nachten geslapen in een heerlijk hostel met een kamer met eigen badkamer, achterin de tuin tussen de lemontrees met eigen terras. In Motueka heeft Regina haar haar af laten knippen. Niet helemaal hoor, tot boven de schouders, maar er gaat binnenkort nog een stuk af, want deze lengte is echt TE suf. Zat eerst heel leuk, maar nu niet meer. Maar goed, dat is wat minder interessant.

Vanuit Motueka zijn we twee dagen naar het Abel Tasmanpark geweest. Ergens in 1642 ontdekte Abel Tasman (Nederlander) hier Nieuw-Zeeland. Maar toen hij aan land wilde gaan, werd hij omsingeld door Maori's in kano's die niet zo'n zin hadden in blanke mensen. Vier mensen van Abel Tasman's bemanning werden vermoord, dus toen nam hij maar de benen en is hij Australie gaan ontdekken. Het park is echt te mooi. De eerste dag hebben we gekajakt met z'n tweetjes. Het water is turquoise, het bos supergroen met erg mooie palmvarens en de stranden zijn van goudkleurig zand. Overal heb je kleine strandjes waar je met je kajak naar toe kunt peddelen om even uit te rusten. Heb je zo een heel strand voor jezelf!

Tegen lunchtijd hadden we echt een geweldig strand ontdekt: met rotsen, wit zand, een soort lagune, waar het water mooi doorheen stroomde, enz. Dus wij gingen ons fijn installeren op een boomstam, pakten onze broodjes uit onze tas en genoten van de rust. Regina rende enthousiast over het strand heen en weer met t-shirt omhoog zodat buik ook eens wat zon zag. Zegt Raimond opeens: "Moet je eens naar het water kijken." Die toon maakte al duidelijk dat het niet iets was om blij van te worden. Regina draait zich met angstig voorgevoel om en ziet: ongeveer twintig kano's met dus ongeveer veertig mensen, die allemaal een wedstrijdje deden wie het hardst het strand op kon kajakken. AAAH, wat een invasie. Was dus algemeen 'lunchstrand' voor groepen kajakkers met gids. Haha. Ook wel weer gelachen natuurlijk.

De volgende dag zijn we met een watertaxi verder het park in gegaan, langs de kust omhoog. We hebben een deel van de Abel Tasmantrack gelopen, wat echt mooi is. Je loopt in de heuvels, midden in het bos, vlak langs de kust. Dus je ziet steeds weer op een onverwacht moment het mooie water en de stranden. Echt een droom.

Na Motueka zijn we naar Takaka gereden, een hippiedorpje met veel gallerie's en grappige winkeltjes. Lekker gegeten hier en de Pupu Springs bekeken, dat zijn bronnen met het helderste water ter wereld! In het hostel in Takaka ontmoetten we een Amerikaanse jongen die al liftend aan het vakantievieren was. Hij is met ons meegegaan naar Pakawau, plaatsje in het noordwesten. Deze omgeving geeft je het gevoel dat je aan het einde van de wereld bent. Zo afgelegen. Er leven heel veel vogels, we hebben zelfs een kolonie zwarte zwanen gezien, misschien wel honderd! We hebben verschillende wandelingen gemaakt naar het meest noordelijke puntje van het Zuidereiland: Cape Farewell en het mooiste strand dat we ooit hebben gezien: Wharariki Beach. Cape Farewell is ongelooflijk: je hebt er glooiend, supergroen landschap met schapen (zoals het windows bureaublad), dat abrupt ophoudt. Dan sta je opeens aan een klifachtige afgrond met beneden je de zee, met zeehondjes op de rotsen! Heel gaaf. Wharariki Beach is ook ontzettend mooi. Voor de kust liggen enorme rotsen met arches, uitgesleten door de wind en het water. Ook hier waren zeehonden, zelfs super dichtbij! We konden ze roepen en dan kwamen ze heel nieuwsgierig naar ons kijken!

Met een Engelse jongen en Nederlands meisje hebben we nog een dag gekajakt op een rivier, echt super leuk. De eigenaar van het hostel had gezegd waar we moesten beginnen, en dat we op zoek moesten naar een soort 'channel' met wat dieper water, zodat we onder de brug door konden en op de rivier terecht zouden komen. Waar we moesten beginnen met kajakken was wel duidelijk, maar we keken uit over een enorme watervlakte en waar kun je nou zo'n 'channel' vinden? We hebben die enorme vlakte zigzaggend gezien, helemaal kapot, voordat we uberhaupt op die river kwamen. Het water was zo ondiep dat Raimond dacht: "Ik duw die kajak wel." Dus hij met zijn slippers die boot uit. Maar werd half de derrie ingezogen, hij had wel tien kilo modder aan zijn slipper hangen. Dat werkte ook niet. Op een gegeven moment zei de Engelse jongen radeloos: "I don't know anymore where to go. What do you think which way we should go?" Waarop wij zeiden: "F@#/%! the channel, we just go straigt on, no matter what!" En Raimond en ik begonnen als een gek te peddelen, gewoon rechtdoor, richting de brug. Half scheef hangend op zandbanken, afzettend tegen rotsen en niet peddelen, maar zandscheppen. Loeizwaar, maar het is gelukt. En we hebben nog fijn gekajakt in diep water. En die Engelse jongen maar lachen: "Haha, I remember that one. F@#/%! the channel, just go straight on!" Raimond heeft trouwens nog onder een waterval gestaan van wel twintig tot dertig meter hoog. KOUD!

Via Nelson zijn we naar een leuk, klein hostel aan het water in Anakiwa gereden. We hebben een stukje van de Queen Charlotte Track gelopen. Vandaag wilden we daar gaan mountainbiken, maar dat is dus niet gelukt. Nu zijn we naar Picton gereden. We hebben vrijdag om 8.00 uur 's ochtends de ferry geboekt naar Wellington, op het Noordereiland. We hebben vandaag door het stadje gelopen en echte boterkoek in een Nederlandse bakkerij gekocht. "Dag bakker!" zeiden wij. Waarop hij zei: "Mazzel!"

Foto's volgen zo snel mogelijk! Veel liefs van ons!

Raimond en Regina